yapışmaq

f.

1. Toxunduğu şeyə ilişib ayrılmamaq, yaxud zorla qopacaq bir surətdə bitişmək; sıvaşmaq. Kitabın səhifələri birbirinə yapışmışdır. Ayaqqabılarıma qəliz palçıq yapışıb. – . . <Qurban> ayaqlarına buz kimi yapışan yırtıq çustunun çamırını təmizləyətəmizləyə: – Molla, mənə bir məktub yaz! – dedi. A. Ş..

2. Bir-birinə təmas edəcək dərəcədə yaxın olmaq, tamamilə yanaşmaq; çatmaq. Usta Ağabalanın saqqalı gicgahlarına getdikcə ucları nazilib gözəl surətdə qulaqlarına yapışmışdır. Ç.. // Bir-birindən qopmamaq, ayrılmamaq. Susuzluqdan dodaqları bir-birinə yapışmışdı.

3. Tutmaq, bərk-bərk tutmaq, qarmalamaq. Əlindən yapışmaq. Qolundan yapışmaq. – . . Birə beş bir-birinə söyəndən sonra bellərə yapışdılar. N. N.. Kərbəlayı Heydər əmi qeyzli çıxardı küçəyə və gəlib yapışardı qulaqlarımdan, qalxızardı göyə. C. M.. Mühəndis isə, yəhər əyilməsin deyə, üzəngidən yapışmışdı. M. İ.. // Tutub qaldırmaq; qaldırmaq (çəkmək, dartmaq) üçün əli ilə tutmaq. <Qurban:> Di gəl, bu şələyə yapış, qoy dalıma. Ə. H.. İnəkləri sağıb üçqulplu qazanı doldurduq, hərəmiz bir qulpundan yapışıb qazanları ocağın qırağına gətirdik. A. D.. // Dişlərini keçirmək, dişləri ilə tutub buraxmamaq. İt baldırımdan yapışdı.

4. Məşğul olmaq, başlamaq, girişmək, şüru etmək. Bir sənətdən yapışmaq. Bir işdən yapışmaq. – <Kərbəlayı Zalın> arvadı hərdənbir deyirdi: – A kişi sənin saqqalına nə şaşka yaraşır, nə də şapka. Gəl bu qorodovoyluqdan əl çək! Bir balaca alış-verişə yapış. Ə. H.. <Məşədi Əsgərin> bu vasitə ilə hərçənd qolu sağalmağa başlamışdısa da, amma işə yapışmağa qüdrəti yox idi. S. M. Q..

5. məc. Dəymək, toxunmaq. Çovutma bir güllə gözlənilmədən; Yapışır alnıma, yıxılıram mən. S. V..

6. məc. dan. Yapışıb əl çəkməmək, bir an belə aralanmamaq; əl çəkməyərək danışmaq, müraciət etmək, təngə gətirmək. Adama yapışdımı, əl çəkən deyil.

7. Keçmək, sirayət etmək. Soyuğa öyrənmiş adama azar çətin yapışar.

8. məc. dan. Bənd olmaq, mane olmaq, . . . qoymamaq. Acıq edib gedənə yapışma.